حکایت شیرین ایرج اسکندری هنرمندی است که در سال های انقلاب، تحت تأثیر استادانی چون بهمن بروجنی، به نقاشی فیگوراتیو و اجتماعی روی آورد و در همان دوران و نیز در سال های جنگ ایران و عراق، نقاشی های دیواری وی با مضامین انقلاب و جنگ در اذهان ما نقش بسته است. اما پس از جنگ و در طول دهه¬ی 1370 خورشیدی، اسکندری با مطالعه و تمرکز بر تاریخ نقاشی مدرنیستی به تجربیاتی در حوزه ی نقاشی انتزاعی پرداخت. او که از قبل به هنر و فرهنگ گذشته ی ایران علاقه مند بود، با تمرکز و مطالعه بر نقوش و مضامین کهن، آثار نمادینی را در طول دهه های بعد خلق کرد. حکایت شیرین هم در امتداد رویکرد وی در ترکیب و تلفیق قواعد هنر مدرن با مضامین و نقش مایه های نمادین ایران زمین شکل گرفته و حاوی تضادی معنادار میان روایت تصویری و مواد و تکنیک به کار رفته در آثار است. چکیده نمایی هایی از داستان های مشهور ادبیات فارسی در قالبِ فرم ها و تقسیمات هندسی و تخت نمایی تک رنگ و آشکارا مدرنیستی، آن هم با موادی زمخت و تکنیکی دشوار، حکایتی چند لایه و پرکنایه است که ظاهراً به داستان خسرو و شیرین یا شیرین و فرهاد اشاره می کند، اما در واقع دلالت های ضمنی دیگری را رقم می زند؛ از حکایت شیرین یک عمر نقاشی تا جدال میان لطافت هنر و سرسختی زندگی. زروان روح بخشان آبان 1397